درس هایی که از «هفت سامورایی» آموختم

کتاب درس‌هایی که از هفت سامورایی آموختم نوشته‌ی ریچاد دی پپرمن به بررسی سکانس به سکانس فیلم هفت سامورایی، شاهکار فراموش نشدنی آکیرا کوروساوا می‌پردازد. پیرمن علاوه بر این‌که درس‌هایی در خصوص فیلم‌سازی ارائه می‌دهد از تأثیر این فیلم بر خودش نیز می‌گوید. فیلم هفت سامورایی (seven samurai) مدت‌ها است که به عنوان بهترین فیلم ژاپنی‌ در دنیای غرب شناخته می‌شود و میان بهترین فیلم‌های کلاسیک تاریخ سینما قرار دارد. فیلمی تا این حد مهم، همواره حرف‌هایی برای گفتن دارد و می‌توان از آن درس‌هایی گرفت. علاقه‌مندان به سینما، زمانی که به سراغ این فیلم‌های کلاسیک می‌روند به عناصری مانند فیلم‌نامه، کارگردانی، بازی، صحنه‌پردازی، لباس، حرکات دوربین و نور، تدوین، صدا و موسیقی توجه می‌کنند تا فرمول ساختن چنین شاهکاری را دریابند. کتاب درس‌هایی که از هفت سامورایی آموختم (Everything I know about filmmaking I learned watching Seven Samurai) نیز با چنین محوریتی به رشته‌ی نگارش درآمده است اما این همه‌ی کاری نیست که ریچارد دی پپرمن (Richard D Pepperman) در این کتاب انجام می‌دهد. زمانی که مطالعه‌ی این کتاب را آغاز می‌کنید در همان صفحات نخست کتاب، متوجه ارادت پپرمن به فیلم هفت سامورایی و آکیرا کوروساوا (Akira Kurosawa) می‌شوید؛ بنابراین، می‌توان کتاب «درس‌هایی که از هفت سامورایی آموختم» را ادای دین شخصی پپرمن نسبت به کارگردان و فیلم محبوبش نیز دانست.