ΑΡΧΑΙΑ ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ- ΠΟΙΗΣΗ: ΕΠΙΚΗ, ΛΥΡΙΚΗ, ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ.

Περασμένο από ΑΡΧΑΙΟ ελληνικό OCR. «Η έκδοση της αρχαίας Κυπριακής Γραμματείας αποτελεί μέγα έργο φιλολογικής, ιστορικής και εθνικής υποδομής. Τεκμηριώνει και αποκαλύπτει τα στέρεα και λαμπρά πνευματικά θεμέλια του βίου του Κυπριακού Ελληνισμού. Τέθηκαν αυτά τα θεμέλια από τον καιρό του εξελληνισμού της Κύπρου εδώ και τριάντα πέντε σχεδόν αιώνες και παραμένουν έκτοτε δύναμη ζωοποιός και πηγή αέναης δημιουργίας, αλλά και καταφύγιο ελπίδας και δύναμης. Πρόκειται για μιαν επιστημονική, αλλά και ταυτόχρονα προσιτή στο ευρύτερο κοινό έκδοση των κειμένων των αρχαίων Κυπρίων συγγραφέων, από τη βαθύτατη αρχαιότητα μέχρι τα πρώτα χριστιανικά χρόνια. Δεν περιλαμβάνεται σ' αυτήν η χριστιανική πνευματική παραγωγή. Η "Αρχαία Κυπριακή Γραμματεία" μπορεί να χαρακτηρισθεί έργο πρωτοποριακό για την υπάρχουσα Κυπριακή εργογραφία, με έκδηλη την επιστημονική και την πνευματική σημασία της και εμφανή την εθνική της σπουδαιότητα. Αναμένεται ότι θα καταστεί κοινόν κτήμα και σημείον αναφοράς, όπως κατ' αναλογίαν κατέστη το σπουδαίο παρεμφερές έργο του ακάματου ερευνητή Δρος Κυριάκου Χατζηιωάννου "Η Αρχαία Κύπρος εις τα Ελληνικάς Πηγάς", που μόνο κατά ένα μέρος συμπίπτει από άποψη περιεχομένου με το παρόν έργο, όπως και οι τίτλοι τους δηλούν. Τα αρχαιότερα σωζόμενα κείμενά μας ανάγονται πιθανότατα στον 7ο αιώνα π.Χ. και εντάσσονται στον κύκλο της επικής ποίησης (Εύκλος, Κύπρια Έπη, Ομηρικοί Ύμνοι στην Αφροδίτη), ενώ τα τελευταία κείμενα της αρχαίας Κυπριακής Γραμματείας φθάνουν μέχρι τα τέλη της Ρωμαϊκής περιόδου. Ποίηση, πεζογραφία (ιστορικοί, ρήτορες, μυθογράφοι, παραδοξογράφοι), ιατρική και φιλοσοφία είναι τα είδη της εργογραφίας της περιόδου αυτής. Οι ρίζες της Κυπριακής λογοτεχνίας, όπως ακριβώς συμβαίνει και με την καθόλου Ελληνική λογοτεχνία, ιχνηλατούνται μέσα στην αχλύ του μύθου και του θρύλου. Στο πρώτο, μάλιστα, ευρύτερα γνωστό γραπτό κείμενο της αρχαίας Κυπριακής Γραμματείας, τα Κύπρια Έπη, ο Ελληνικός και ο Κυπριακός μύθος ταυτίζονται κατά μεγάλο μέρος. Καταλυτική επίδραση στην Κύπρο και στην Ιστορία της άσκησε ο Ελληνικός επικοισμός της νήσου, κατά την Ύστερη Εποχή του Χαλκού. Ήθη, έθιμα, παραδόσεις, θρησκεία, πνεύμα, γλώσσα και τέχνη των Ελληνικών φύλων, κυρίως των Αρκάδων, μεταφυτεύτηκαν στην Κύπρο και εμβολίασαν την υφιστάμενη παράδοση χιλιετιών. Η Κύπρος, λόγω και της γεωγραφικής απόστασής της από το μητροπολιτικό κέντρο, με το οποίο διετήρησε πάντοτε άρρηκτους δεσμούς, συνετήρησε την πανάρχαια Ελληνική της παράδοση και διέπλασε το πολιτιστικό της πρόσωπο με μιαν ιδιαίτερη εκφραστική μορφή και δύναμη. Η διάσωση της Κυπριακής πνευματικής παραγωγής συνετέλεσε και συντελεί στην ψυχική, πνευματική και ηθική τόνωση του Κυπριακού Ελληνισμού, που αγωνίζεται. Ιδιαίτερα σήμερα, για φυσική και εθνική επιβίωση μέσα στην πρωτοφανή τραγωδία που προκάλεσε η βάρβαρη Τουρκική εισβολή και κατοχή. (...) (Από τον πρόλογο της έκδοσης)».