Kâinat âdeta bir aynalar mahzeni. Zaman ayna, mekân ayna, eşya ayna...
Kulak sese, damak lezzete, akıl bilgiye ayna... Can hayata, ölüm sonsuzluğa, kalp sevgiye ayna... Zen merde, cüvan pire, keman tirine ayna... Bütün aynalara gölgesini düşürmeyi başaran, bütün aynalarda akisler ötesi gerçeği görmekle yükümlü tutulan insan ise birbirine ayna.
Bir edebiyat araştırmacısının deneme yazmak haddine değildir, biliyorum; illâ ki söz, bir kez kalbe doğmuşsa artık yapılacak bir şey kalmamıştır onu söylemekten başka.
Şiiri meslek edinip de şair olamamanın acısını en iyi bilenlerdenim ben. Şiir söyleyemediğim için duygularımı, şiire en yakın gördüğüm deneme formatında anlatmayı yeğlemem bundandır. Ancak Ayine’me yansıyan her bir deneme için birkaç kitap okuduğumu itiraf etmeliyim. Uzun gecelerde küstürdüğüm uyku perisinin dönmesini beklerken şekillenen düşüncelerim beyaz sayfalara bu üslupta yayıldı ve her bir cümle bazan birkaç defa değiştirildi. Anlattıklarım kendime değil, topluma; merkeze değil muhite aittir. Benim duyduklarımı duyan yüzlerce kalbin yaşadığını bu kırk denemeyi yazarken öğrendim. Hüzün, gözyaşı ve acıyı ifade etmenin ne kadar çok yolu varmış meğer. Meğer ne çok titrermiş kalbimiz yaşadıklarımız karşısında.
Kitapta yer alan denemeler, haftalık periyotlar halinde Zaman gazetesindeki Âyine sütununda yayınlandı. İstediğim, hepimizin içindeki duygulara ayna tutabilmek, çoktandır yitirdiğimiz gönül medeniyetini bir aynadan yansıtabilmekti. Gönül ki ayna demekti, geçmişimizi, geleceğimizi ve hâlimizi ancak orada seyredebilirdik.
Okuyucunun kalbine dört ayrı ayna tutmaktı bu kitabı yazmaktaki niyetim. Umarım herkes bunlardan en az birinde kendi resmini görür.
Âyine, “ayna” demektir. Tıpkı bu serinin ilk kitabı olan “Gözgü” gibi
