Дапаможнік для настаўнікаў. — Мінск: Мастацкая літаратура, 1998. — 194 с.У гэтай кнізе пойдзе гаворка пра нашыя беларускія асабовыя імёны, прозвішчы, тапанімічныя назвы. У моўнай практыцы кожны з нас нярэдка карыстаецца імі. Уласныя назвы складаюць частку нашага слоўніка, частата іх ужывання ў мове досыць высокая. За апошнія гады ў беларускім мовазнаўстве з’явілася немала арыгінальных прац, прысвечаных даследаванню спецыфікі ўласных імёнаў, тапанімічных назваў. Выдзелілася нават новая галіна мовазнаўства - анамастыка (ад грэч. onomastike - майстэрства даваць імёны), якая вывучае функцыянальныя і ўмоўныя своеасаблівасці ўласных імёнаў.Колькасць анамастычных назваў нават не паддаецца ўліку. Толькі на Беларусі каля трыццаці тысяч афіцыйных назваў населеных пунктаў, апрача гэтага шмат неафіцыйных. У многіх паселішчах ёсць не толькі, але і праспекты, завулкі, паркі, стадыёны, а за межамі паселішчаў - незлічонае мноства рэчак, ручаёў, вадасховішчаў, каналаў, калодзежаў, крыніц, гаёў,
пушчаў, палёў, бароў, балотаў, астравоў на лугах, а таксама сярод рэчак і азёраў, палёў, пералескаў і г.д. А колькі ўласных імёнаў, іх варыянтаў, прозвішчаў, імёнаў па бацьку, разнастайных мянушак, клічак сярод людзей!Свае ўласныя імёны маюць і міфалагічныя істоты, планеты, сузор’і, існуюць клічкі жывёлін… Вучоныя падлічылі, што толькі ў адной такой невялікай краіне Швецыі больш за 12 мільёнаў тапанімічных назваў. Ніхто яшчэ дакладна не падлічыў усе беларускія анамастычныя назвы, але з упэўненасцю можна сказаць, што іх шмат.
